Ken-shibu to zbiorowe określenie dwóch rodzajów tańca - Ken-bu i Shi-bu - z których oba są wykonywane przy akompaniamencie Gin-ei (Gin-ei to tradycyjna sztuka recytacyjna używana do wyrażania japońskich uczuć). Tutaj przedstawiamy charakterystykę tych dwóch sztuk performatywnych, które łączą formalność starożytnych sztuk walki z artyzmem wyrażającym sentymenty w poezji.

Ken-bu to taniec wykonywany do recytacji Gin-ei z wykorzystaniem japońskiego miecza lub wachlarza.

Ken-bu obejmuje stylizowane ruchy wierne formie starożytnych sztuk walki. Podstawowe działania, takie jak sposób noszenia mieczy, trzymane i poruszane, mają wpływ technik i etykiety stosowanych w szermierce, iaijutsu i innych tradycjach.

Oczekuje się, że wykonawca pokaże mentalność samurajów oraz ducha, charakter i styl Bushido. Atrakcyjność Ken-bu leży w zrozumieniu przez wykonawcę sentymentu wiersza i artystycznej sublimacji formatu sztuk walki.

Shi-bu to taniec wykonywany przy akompaniamencie Gin-ei (poezji śpiewanej), różnica w stosunku do Ken-bu polega na tym, że głównym rekwizytem jest wachlarz.
Wiersze recytowane w Gin-ei są nie tylko zaczerpnięte z klasycznej poezji chińskiej, ale mogą również obejmować szeroki zakres form, takich jak waka (klasyczna poezja japońska) i współczesna poezja japońska. Atrakcyjność w tym przypadku polega na połączeniu tańca z recitalem, co znajduje odzwierciedlenie w zdaniu "Recytuj wiersz, a następnie tańcz".

Wykonawcy odzwierciedlają sentyment wyrażony w wierszu, a następnie przedstawiają świat znajdujący się w tym wierszu w formie swobodnej, czasem realistycznie, czasem bardziej abstrakcyjnie.