Trenując aikido, dzieci ćwiczą koordynację, doskonalą techniki koncentracji. W aikido obowiązuje specjalna etykieta, której dzieci muszą przestrzegać – uczą się one dzięki temu między innymi szacunku dla trenera, ale także dla siebie nawzajem. Jest to świetny sposób, żeby zadbać o zdrowie i kondycję dziecka, jego rozwój osobisty i wyrabianie pozytywnych nawyków.

Aikido to japońska sztuka walki, stworzona na przełomie XIX/XX wieku przez Morihei Ueshiba (1883-1969).
Aikido należy do grupy pięciu tradycyjnych sportów walki (judo, kendo, kyudo, karatedo , aikido).
Jest to współczesny system ćwiczeń oparty na starych szkołach walki wręcz, miecza i włóczni.

W tej sztuce walki stosowane są metalowe nieostrzone miecze treningowe (iaito) używane przez osoby początkujące lub prawdziwe ostre miecze (shinken) używane przez bardziej zaawansowanych studentów. Większość form (kata) jest wykonywanych bez partnera. Praktykuje się również walki w parach, gdzie początkujący używają drewnianych mieczy (bokken), a bardzo doświadczeni uczniowie i nauczyciele prawdziwych.

Historia Araki Muninsai Iaido pochodzi z połowy XVI wieku. Założycielem stylu był młody samurai Araki Muninsai Hidetsuna, wnuk Araki Settsu no Kami Murashige z zamku Itami w dzielnicy Settsu (dziś prefektury Hyogo) w zachodniej części Honshu. Ten dzielny wojownik otrzymał tytuł Nippon Kaizan (doskonalący Japonię) od Hideyoshi Toyotomi, de facto władcy w tym czasie, jako hołd dla jego niezwykłych zdolności bojowych zaprezentowanych podczas inwazji na Koreę w 1591.

Jego styl walki powstał w oparciu o doświadczenie zdobyte podczas bitew. Araki Muninsai Ryu ściśle trzyma się oryginalnej dyscypliny w procesie bezpośredniego przekazywania umiejętności (Jikiden) oraz nieprzerwaną linię mistrzów szkoły (Soke).

Co ciekawe, w dzisiejszych czasach, kiedy media są na porządku dziennym, szkoła wyznaje Kuden (ustne instrukcje), co oznacza brak zapisu instrukcji w formie pisemnej lub filmowej. Obecnie tytuł 16-go Soke należy do Hajime Risho Hayabuchi (na zdjęciu), który odwiedza wszystkie Dojo na całym świecie, aby uczyć tej wyjątkowej sztuki walki.

Sztuka dobywania miecza Mugen została stworzona przez Yamamoto Ittosaia Kakuyoshiego, który wcześniej nosił imię Yamamoto Tomekichi. Nowe imię otrzymał w 1942 roku wraz z certyfikatem menkyo kaiden, który przekazał mu jego nauczyciel, ostatni samuraj z klanu Aizu – Sokaku Takeda Minamotono Masayoshi. Sensei Yamamoto zdobył gruntowną wiedzę w zakresie Daito Ryu Aiki Jujutsu oraz Aiki Ken Jutsu. W latach 1954–1963, bazując na naukach przekazanych przez spadkobiercę klanu Takeda, opracował nową sztukę walki, którą nazwał „Mugen Shinto Ryu Iai Jutsu”. Słowo „Mugen” oznacza „nieskończoność”.

Warto podkreślić, że mistrz Yamamoto nie tworzył nowych technik, lecz kodyfikował i nadawał im nowy wyraz w postaci kata, bazując na naukach Sokaku Takedy. Jedyną oryginalną formą opracowaną przez senseia Yamamoto, która została włączona do kanonu Mugen, jest „Ryu Sei”, co oznacza „Głos Mistrza”.

Sztuka Mugen Shinto Ryu Iai Jutsu obejmuje kata wykonywane na trzech poziomach. Pierwszy poziom – Zagi Waza – składa się z trzynastu form, które praktykuje się w pozycji seiza (siedząc na piętach i kolanach). Drugi poziom – Han Dachi Waza – zawiera dziesięć form wykonywanych w pozycji sonkyo (kucając na piętach), co było postawą bojową wojowników noszących zbroję, którzy nie mogli siadać w seiza. Ostatni poziom – Tachi Waza – obejmuje szesnaście form wykonywanych na stojąco. W tej grupie znajduje się również jedyna autorska forma Yamamoto, Ryu Sei, która jest przedostatnią techniką w tym zestawie.

Sztuka Mugen bazuje na technikach Daito Ryu Aiki Jujutsu oraz Aiki Ken Jutsu i została oficjalnie wpisana do rejestru tradycyjnych japońskich sztuk walki pod numerem 54. Mistrz Yamamoto, jako twórca Mugen Shinto Ryu Iai Jutsu, przyjął tytuł „Ittosai”, który symbolizuje połączenie Jujutsu i Iaijutsu. Od tego momentu mistrzowie osiągający najwyższy poziom tej sztuki walki również otrzymują ten tytuł.

Ostatnim uczniem mistrza Kakuyoshi Ittosai Yamamoto jest Tsutomu Ittosai Iwakuma, który mieszka w Sapporo. Dzięki jego zaangażowaniu sztuka Mugen trafiła do Polski.

Praktykowanie drogi miecza z szacunkiem, uwagą i zaangażowaniem. Mając świadomość korzeni Mugen Shinto Ryu Iaijutsu, wywodzących się z tradycji japońskiej, a doprecyzowując samurajskiej, czerpiemy z jej ducha nie służącego już do walki ale do wzmocnienia ciała, koncentracji, opanowania i siły umysłu. Umysłu spokojnego, otwartego i czułego na wszystko co nas otacza, czujnego i gotowego do rozważnej, a jeśli to konieczne szybkiej reakcji na wszelkie czekające nas w życiu codziennym sytuacje.

Mając świadomość, że literatura, zdjęcia i zapis filmowy nie oddaje w pełni tego czym jest Mugen Shinto Ryu Iaijutsu naszą rolą staje się zachowanie sztuki Mugen Shinto Ryu Iaijutsu w praktyce,
w niezmiennej postaci, taką jaką była (dzięki przekazowi jaki otrzymaliśmy bezpośrednio od sensei Ittosai Tsutomu Iwakumy). Zachowanie jej dla przyszłości w naszej praktyce, poprzez ćwiczenie, studiowanie z pokorą, oddaniem i świadomością, że ta tradycyjna sztuka szermierki nie podlega weryfikacji, a co za tym idzie modyfikacji.

Praktykując w tym duchu stajemy się żywym nośnikiem historii jednocześnie wzmacniając swoje ciało i umysł.

Ittosai Mariusz Trabuć

Shi-bu to taniec wykonywany przy akompaniamencie Gin-ei (poezji śpiewanej), różnica w stosunku do Ken-bu polega na tym, że głównym rekwizytem jest wachlarz.
Wiersze recytowane w Gin-ei są nie tylko zaczerpnięte z klasycznej poezji chińskiej, ale mogą również obejmować szeroki zakres form, takich jak waka (klasyczna poezja japońska) i współczesna poezja japońska. Atrakcyjność w tym przypadku polega na połączeniu tańca z recitalem, co znajduje odzwierciedlenie w zdaniu "Recytuj wiersz, a następnie tańcz".

Wykonawcy odzwierciedlają sentyment wyrażony w wierszu, a następnie przedstawiają świat znajdujący się w tym wierszu w formie swobodnej, czasem realistycznie, czasem bardziej abstrakcyjnie.

Ken-bu to taniec wykonywany do recytacji Gin-ei z wykorzystaniem japońskiego miecza lub wachlarza.

Ken-bu obejmuje stylizowane ruchy wierne formie starożytnych sztuk walki. Podstawowe działania, takie jak sposób noszenia mieczy, trzymane i poruszane, mają wpływ technik i etykiety stosowanych w szermierce, iaijutsu i innych tradycjach.

Oczekuje się, że wykonawca pokaże mentalność samurajów oraz ducha, charakter i styl Bushido. Atrakcyjność Ken-bu leży w zrozumieniu przez wykonawcę sentymentu wiersza i artystycznej sublimacji formatu sztuk walki.