Trenując aikido, dzieci ćwiczą koordynację, doskonalą techniki koncentracji. W aikido obowiązuje specjalna etykieta, której dzieci muszą przestrzegać – uczą się one dzięki temu między innymi szacunku dla trenera, ale także dla siebie nawzajem. Jest to świetny sposób, żeby zadbać o zdrowie i kondycję dziecka, jego rozwój osobisty i wyrabianie pozytywnych nawyków.

Aikido to japońska sztuka walki, stworzona na przełomie XIX/XX wieku przez Morihei Ueshiba (1883-1969).
Aikido należy do grupy pięciu tradycyjnych sportów walki (judo, kendo, kyudo, karatedo , aikido).
Jest to współczesny system ćwiczeń oparty na starych szkołach walki wręcz, miecza i włóczni.

W tej sztuce walki stosowane są metalowe nieostrzone miecze treningowe (iaito) używane przez osoby początkujące lub prawdziwe ostre miecze (shinken) używane przez bardziej zaawansowanych studentów. Większość form (kata) jest wykonywanych bez partnera. Praktykuje się również walki w parach, gdzie początkujący używają drewnianych mieczy (bokken), a bardzo doświadczeni uczniowie i nauczyciele prawdziwych.

Historia Araki Muninsai Iaido pochodzi z połowy XVI wieku. Założycielem stylu był młody samurai Araki Muninsai Hidetsuna, wnuk Araki Settsu no Kami Murashige z zamku Itami w dzielnicy Settsu (dziś prefektury Hyogo) w zachodniej części Honshu. Ten dzielny wojownik otrzymał tytuł Nippon Kaizan (doskonalący Japonię) od Hideyoshi Toyotomi, de facto władcy w tym czasie, jako hołd dla jego niezwykłych zdolności bojowych zaprezentowanych podczas inwazji na Koreę w 1591.

Jego styl walki powstał w oparciu o doświadczenie zdobyte podczas bitew. Araki Muninsai Ryu ściśle trzyma się oryginalnej dyscypliny w procesie bezpośredniego przekazywania umiejętności (Jikiden) oraz nieprzerwaną linię mistrzów szkoły (Soke).

Co ciekawe, w dzisiejszych czasach, kiedy media są na porządku dziennym, szkoła wyznaje Kuden (ustne instrukcje), co oznacza brak zapisu instrukcji w formie pisemnej lub filmowej. Obecnie tytuł 16-go Soke należy do Hajime Risho Hayabuchi (na zdjęciu), który odwiedza wszystkie Dojo na całym świecie, aby uczyć tej wyjątkowej sztuki walki.

Shi-bu to taniec wykonywany przy akompaniamencie Gin-ei (poezji śpiewanej), różnica w stosunku do Ken-bu polega na tym, że głównym rekwizytem jest wachlarz.
Wiersze recytowane w Gin-ei są nie tylko zaczerpnięte z klasycznej poezji chińskiej, ale mogą również obejmować szeroki zakres form, takich jak waka (klasyczna poezja japońska) i współczesna poezja japońska. Atrakcyjność w tym przypadku polega na połączeniu tańca z recitalem, co znajduje odzwierciedlenie w zdaniu "Recytuj wiersz, a następnie tańcz".

Wykonawcy odzwierciedlają sentyment wyrażony w wierszu, a następnie przedstawiają świat znajdujący się w tym wierszu w formie swobodnej, czasem realistycznie, czasem bardziej abstrakcyjnie.

Ken-bu to taniec wykonywany do recytacji Gin-ei z wykorzystaniem japońskiego miecza lub wachlarza.

Ken-bu obejmuje stylizowane ruchy wierne formie starożytnych sztuk walki. Podstawowe działania, takie jak sposób noszenia mieczy, trzymane i poruszane, mają wpływ technik i etykiety stosowanych w szermierce, iaijutsu i innych tradycjach.

Oczekuje się, że wykonawca pokaże mentalność samurajów oraz ducha, charakter i styl Bushido. Atrakcyjność Ken-bu leży w zrozumieniu przez wykonawcę sentymentu wiersza i artystycznej sublimacji formatu sztuk walki.